Degeneratieve Discopathie
Degeneratieve discopathie is een aandoening waarbij de tussenwervelschijven (discussen) in de wervelkolom slijten, meestal door veroudering. Deze slijtage kan leiden tot verlies van vocht in de discussen, waardoor ze minder elastisch worden en hun dempende functie vermindert. Dit kan resulteren in pijn, stijfheid en verminderde beweeglijkheid van de wervelkolom. In sommige gevallen kan het ook druk uitoefenen op zenuwen, wat uitstralende pijn, tintelingen of zwakte in de ledematen kan veroorzaken. Behandeling omvat vaak fysiotherapie, pijnmanagement en leefstijlaanpassingen, maar in ernstige gevallen kan een operatie overwogen worden.
Oorzaak
Studies wijzen erop dat genen het risico op discusdegeneratie kunnen verhogen. Daarom is het mogelijk dat u meer kans maakt op dergelijke problemen als mensen in uw familie vatbaar zijn voor discusdegeneratie. Ook slijtage aan de wervelkolom door het ouder worden, kan uw discus doen inzakken. Naarmate de discus degenereert, kunnen ook de botelementen van de wervelkolom aftakelen.
Symptomen
Deels afhankelijk van de mate van degeneratie, kunnen patiënten uiteenlopende pijnniveaus ervaren. Vele mensen hebben geen of lichte pijn. Gedegenereerde gewrichten en disci kunnen leiden tot abnormale wervelbewegingen en bijkomende ontsteking. De meest voorkomende aangetaste zones zijn ter hoogte van C5 en C6 in de nek en ter hoogte van L4 en L5 in de lumbale wervelkolom.
Diagnose
Uw arts zal u fysiek onderzoeken en beelden van uw wervelkolom evalueren.
Behandeling
De klassieke behandeling blijft de verzorgingsnorm voor degeneratieve discopathie. Er zijn een aantal klassieke behandelingsopties die uw arts zou kunnen overwegen voordat een operatie aan de orde is. De meest voorkomende niet-chirurgische opties zijn kinesitherapie, verandering van activiteit, anti-inflammatoire medicatie, bedrust tijdens een korte periode, sport, warmte, neuromusculaire elektrische stimulatie, en aanpassen van de levensstijl.
De beslissing om de ziekte chirurgisch te behandelen kan gebaseerd zijn op de graad van zenuwcompressie, instabiliteit, ernst van de pijn, en de toestand van de patiënt op andere vlakken.